Doon na lang sa Starbucks...

 Doon na lang sa Starbucks...

Excited na naman ako na makapagsulat ulit ng mga obra habang nagkakape sa starbucks at dahil inaasahan ko ring doon ay makikita ko siyang muli. Excited ako. Pero nae-excite ako dahil sa makakapagsulat uli ako ng obra... teka, ewan ko ba, ang totoo yata kahit wala akong maisulat na obra basta lang makita ko siya sa starbucks na 'yon. Oo, at hanggang ngayon, tingin ko walang kinalaman ang pagsulat ko ng akda sa starbucks dahil kahit naman wala ako sa Starbucks ay nakapagsusulat ako, pero kung wala ako doon sa Starbucks ay hindi ko siya makikitang muli. Ewan ko nga ba bakit ginagawa ko ito, nagkakape ako -kahit na hindi naman talaga ako mahilig na magkape -kahit na magbayad ako ng mahal (Kahit na nagtitipid naman ako) baka dahil gusto ko lang talaga siyang makita doon. Kapag nasa harap ko na ang mainit na (ginituan atang) kape ay maiisip ko yung binayad ko ay pwede ko nang pamasahe nang isang buong linggo papunta sa paaralan kung saan ako nagtatrabaho -pero pupunta parin ako dahil wala akong magawa, iyon lang ang paraan para makita ko siya, kung pwede nga lang pumunta doon nang hindi na oorder ng kape, basta uupo ako doon para lang makita ko siyang muli.  Kaso hindi pwede yun! paulit-ulit akong lalapitan ng crew ng Starbucks at ipaparamdam sakin na dapat akong umorder dahil bawal ang mukhang nakiki-WIFI lang  (kahit na hindi ko naman habol ang WIFI o ang matry ang kape nila -na para sakin parang kalasa rin lang naman ng 3 in 1 na tig 6pesos yun) Kaya lang na-realize ko sa bahay kahit na may kape doon na kalasa din ng kape ng Starbucks, wala naman siya -wala paring kwenta. Kaya wala akong magawa, dahil iyon lang ang paraan para makita ko siyang muli. Teka... bakit nga ba wala akong magawa?? Lahat ng mga bagay may paraan, basta gugustuhin mo. Pwede akong maghintay sa tapat ng Strabucks na iyon at hintayin ko siyang lumabas, kahit na ilang oras pa, o kahit na gabihin pa ko, kahit na mag-overtime pa siya maghihinta ako sa kanyang paglabas, nang sa ganun malapitan ko siya, lalapit ako sa kanya at magpapakilala. Pwede kaya yun? (e diba, may kasabihan tayong do not talk to strangers?) Teka, e kung i-add ko na lang kaya siya sa FB account ko, ise-search ko ang name niya at makikipag-friend ako sa kanya para kapag friend na kami sa facebook itsa-chat ko siya kapag online siya... Tama! Pero paano kung hindi niya I-accept ang friend request ko? Haaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaay! Ang hirap, wala akong sapat na lakas ng loob, kaya wala akong ibang magawa kundi pumunta sa Starbucks na yun, habang nagkakape ay miminsang matatanaw ko siya, sapat na yun para sakin. Ayos na sakin ang ganoong set-up, basta lang makita ko siya sa loob ng starbucks. Kahit na hindi niya ko makilala pa... -Sa Starbucks na lang...

Profesional

 

Profesional

 

 

Naalala niya, habang nasa taxi kung paano siya nagbago para lang kay Dave. Ang blush-on, Glossy Red Lipstick, Pearl Earings, tube, 2 piece swimsuit, 5’ high heels, cigarette, LD’s, Tsoktong at iba pang kaugnay nito ay kinalimutan niya. Itinago, ibinaon sa limot, lahat! Para lang kay Dave.

Nakilala niya ito sa simbahan bilang assherette, kaya’t di siya makapaniwala sa nabasa sa text ng isang babae sa cellphone ni Dave na palihim niyang kinuha sa ilalim ng unan ng asawa.

Huminto ang taxi sa isang hindi kilalang Inn. Room 207. Walang katok katok, sumugod siya. Hindi niya matanggap na inilihim niya rin maging ang pagiging professional.

                Sinampal niya si Dave, at inirapan ang isa.

"Slow..."

"Slow..."

.

Iniisip kong di pa sapat ang kakayahan kong maging pera ang pagsusulat, back-out sa pag-aaply bilang full-time writer, baka lang kasi mawindang ang lolo mo sa mga pressured deadlines. Hindi ako sanay nang minamadali. Pagong ako noon pa man, mabagal ang galawan. "Slowly but surely," gaya ng madalas sinasabi natin. Pero tingin ko rin, hindi ako sure kung ang ginagawa ko nang mabagal ay 'sure' ba talaga. Madalas din kasi palpak ako. Sa bagal ko kasi mas mabilis pa kong maunahan ng kaba. Gaya ng sa kanya, kay Jessica (di tunay na pangalan). Ramdam ko nang mahal niya na rin ako pero nang ang diskarte ko ay 'slowly but surely'... ayon, may boyfriend na siya. Ayos! 

Ayoko na maging mabagal, pero hindi talaga ako nagpa-function nang mabilisan. Kahit ata in-adrenaline-rush, nasa slowmo mode ako. Kahit nga itong pagsulat ko dito, walang iniisip na kung anuman, basta lang magsulat, haha, sobrang bagal din -one word per second. Pero naisip ko, marami din ang nagagawa ng mga mababagal sa paggalaw, halimbawa: yung paborito mong pagkain ay kinakain mo nang mabagal, so yung sarap nung food mas mahabang oras mong mararamdaman. Yung iba kasi inuubos agad-agad. So tipid ka kaysa kanila. Yung iba ubos na nila, yung sayo sisimulan mo pa lang. Ayos. May narinig ako na tawag dito - 'delaying tactics' o delayed gratification. Iyon bang pinatatagal mo muna yung oras bago mo ienjoy. Like, ipon na di nagagastos. Aba'y lalaki nang husto yun. Yung iba kasi sa tindahan/malls nag-iipon. Be wise, use the delaying tactics. Yung hindi lahat sinasamahan mo para mag-enjoy, kung minsan ka lang mag-enjoy, tapos kapag nandiyan na siyempre susulitin mo yun, mas maaapreciate mo yun. Buti na lang hindi araw-araw ang pasko (nuche buena) kasi nakakaumay yun. Buti na lang hindi mo siya nakikita madalas physically pero love na love mo siya, may pagkasabik kang mararamdaman kapag magkikita na kayo, kasi nga hindi kayo madalas magkita. Yung iba kasi na nagsama na, matapos ang mahabang di paghihiwalay ay nawawalan ng excitement, nagsasawa din.  Kaya dapat may pagkasabik, may pagde-delay sa enjoyment para mas ma-enjoy mo. Imagine mo, araw-araw kang nagsu-swimming sa beach, wow outing! Pero kalaunan, hindi ka na rin mag-e-enjoy. Basta iyon na yun. Marami akong bagay na nakuha at naranasan nang dahil sa hindi ko pagmamadali, madalas nakakapulot ako ng pera sa daan dahil nga mabagal akong maglakad. Hindi ako masyadong naging adik sa mga bagay-bagay kasi nga hindi ko gina-grab lahat ng opportunity na mag-adik. Hindi naging magastos dahil walang gf. (Uy, hindi ko sinasabing gastos lang ang magka-gf, bukod doon may dapat kang ilaan na oras para sa inyong dalawa, wala akong time na magsulat niyan kung may-gf ako. Haha. Kahit ngayon palang wala, hindi parin ako nakapagsusulat.) Time. Biglang nag-alarm ang CP ko. 5am na pala. GOODMORNING! hay... naiisip ko parin siya.

Lumang tipanan (when they play at the tree-house)

 Lumang tipanan (when they play at the tree-house)

Reymond Cuison

Lumang tipan; henesis

Wala na kong alam na batis na kasing lamig at linaw ng sa yungkuban. Malinaw ang pagkakagaya nito sa kanyang mukhang walang bakas ng pangamba. Nakikita ko sa kanyang mata na hindi na nga siya binabagabag ukol sa desisyon ng mga kurro. Ayus lang, at mangyayari din naman ‘yon sakin –balang araw kapag nakahanap na sila ng kapapanagayan ng loob para sakin.

                Kumula ang tubig sa pagkanlaw ng kanyang paa. Lumabo ana pigura ng tubig,  kasabay ng pagbuo ng alon bunga ng pagkahampas. Muli siyang pumwesto na aktong sisisid muli. Ang bikas niya, hiniling ko’y sana maipagkasundo rin ako sa tulad ni ka Badjo. Kung kasing bait at tapang niya ang kabiyak ko’y wala na kong mahihiling pa. at muli siyang sumisid. Bumilang ako sa isip, at humula ng bilang ng kanyang pag-ahon. Madalas inaabot siya ng singkwentang bilang, at aahon na siyang gagap ang hininga.  Noo’y tinuruan nya kong sumisid para naman daw makasali ako sa paliksahan nilang patagalan ng hininga sa ilalim. Pero nabubusog lang ako sa tubig pagdaka’y iiyak sa kanyang bisig dahil sa takot kong malunod. “tahan na sirin, hindi naman kita hahayaan malunod e,” ang maririnig ko sa kanya. At hihinto nga ‘ko sa pag-iyak.

                Dapat lumitaw na siya. Sa pagbilang ko’y dumoble ang hinulaan kong oras ng pag-angat ng kanyang ulo. Nag-alala ako, “ka jo! Wag kang magbiro ng ganyan!” lumapit ako pag k’wan tahimik na ang tubig. Sa pangalawang pagkakataong pagtawag ko’y hinatak niya ang mga paa ko’t dinala sa tubig. Lumatay ang lamig sa aking lalamunan. Akala niya’y matutuwa ako sa birong ‘yon. Hindi ko nga tinigilan ang palo ko sa kanya, kahit pa namumula na ang mga braso ko sa tigas ng dibdib niya.

            …kinumutan kami  ng mga dahong nalalaglag. May dakot ng init ang kanyang paghinga. At kay gaan ng pakiramdam kong may kakaibang pagpintig sa puso. kung ilang oras din ang nakalipas ay hindi ko na alintana. Bagama’t napakasaya ko’y may takot ding umuusbong saking isip, dumudungaw sa bintana.

            “magdadapit-hapon na…” ang kulay ng ulap ay hindi na bughaw nang oras na iyon.”Tama na nga ang paglalaro’t baka kaganina pa tayo pinaghahanap ng inang… marahil nag-aalala na ‘yon,” aniya. Marahil nakita niya ang aking pagkabagot. Inilahad niya ang kanyang palad upang tuluyan na kong tumayo. –ang kamay nya’y sing tigas ng sa bakal, tanda ng kasipagan. “Pwede na ‘to…” at binigay nya ang kamiseta kong pinatuyo sa sikat ng araw. “Suutin mo na madali’t baka pa magkasakit ka” hinatak nya ang tali ng bintana. At inayos ang ilang kalat sa lapag. Paanong hindi niya liligpitin ang kalat at mag-ayus sa bahay na itong nasa itaas ng puno. Ay pinagpaguran nya ang paggawa nito,  na sabi niya’y para sa akin daw –kahit na pakakasal siya sa iba… Andito ang alaala naming dalawa, mula ng bata kaming madalas manguha ng mga kaimito’t santol… Nagpatiuna siyang bumaba upang alalayan naman ako. Ang ingay ng lagaslas ng tubig sa batis at ang alingasngas ng mga dahon at sanga –ng punong ito ay magkasabay kong naririnig. Pumipintig ang lupa at nararamdaman ko. Muli’t muli; tuwing muling lalapag ang aking paa sa tuyot na mga dahon. Wari’y pagpintig sa sinapupunan ng lupa ang sa akin…

Ang Tableta

 Ang Tableta

Napuno ang kanyang palad ng mga butil na gamot. Doon, sa kanyang kama ay dahan-dahang n’yang inilapag ang walang lamang botelya. Tinitigan ang nasa kanyang kamay at napako ang tingin niya dito…

 

Nasa isip niya marahil ang ginhawang matatamo matapos na maisubo ang lahat ng ito, pagkat nais nyang gumaling ang sugat ng kanyang pusong kasalukuyang kumikirot.

Pinahid nya ang nangingilid na likido sa kanyang mata at umayos ng pagkakaupo sa malambot na kama. Pagdaka’y dumakot ng isang butil (kung matalab ang isa’y paano pa ang marami –ang tila namamayani sa kanyang isipan sa pagkakataong iyon)

Sinentro nya sa maliit na takip ng botelya ng gamut ang kanyang hawak. May tatlong dipa trin ang layo ng takip, at sa tulad nyang may salamin ang mata at mahirap ang pag-asinta nito…

Initsa nya ang unang tableta, ngunit kapos. Ang pangalawa, at kapus din. Ang pangatlo, ngunit kapus parin… Hanggang ang pangdalawampu, ngunit wala paring pumapasok saloob ng takip… ni isa.

Lilimang butil na lang ang nasa kaniyang palad. Malapit na maubos… ang mitsa ng kanyang oras na sinisindihan ng kirot ng kaniyang puso –ay malapit ng matapos… kaya’t kinalkula ni Shiela ang paghagis sa isa sa limang natitirang tableta. Ang distansya mula sa timog kung saan sya naroon papuntang hilaga kung saan naroon ang takip ay aabutin ng 0.012 milya kada minutong itinatakbo ng isang paghagis.

 

At napangiti siya. Pumasok sa loob ng takip ang isang tableta. Agad siyang napatayo at tinungo ang takip. Nandoon ang isang tabletang ipinasok niya. Saglit na inayos ang suot na salamin, pinunasan ang lente nitong nabasa na nang tuluyan ng likidong hindi inaasahang magdaraan. Isinubo nya. Dumaloy sa bituka pababa sa gilingan sa tiyan -ang tableta’y nagkaroon unti-unti ng bisa. Guminhawa ang kaniyang pakiramdam. Kala niya’y aatakihin na siya… ng kaniyang pagkabagot!

Galit na galit ang isang babaeng nakaputi. Halos nagkakasalubong ang kilay at wari’y umuusok ang ilong. Masama ang tingin nito kay shiela. “Ang kulit mo talaga! Hindi ka ba magtatanda! Walang ano anu’y sinabunutan niya ito, mahigpit na hinawakan sa buhok at hinampas sa pader. Sinasayang mo ang gamot mo?! Sige! nang wala ka nang maiinom pa! Dinampot nito ang ilang nagkalat na tableta at walang habas na ipinasak sa bibig ni Sheila. Halos maduwal ito sa biglang pagkapuno ng bibig. Tinakpan ng babae ang bunganga ng pinagagalitan. Madiin at marahas na pagtakip sa bibig ng kaharap. Kung hindi pa tumirik ang mata’t bumula ang bibig ng bata’y hindi pa niya sana titigilan ito.

DOON NA LANG SA STARBUCKS...

Doon na lang sa Starbucks...

(Dagli)

                Excited na naman ako na makapagsulat ulit ng mga obra habang nagkakape sa starbucks at dahil inaasahan ko ring doon ay makikita ko siyang muli.

Excited ako. Pero nae-excite ako dahil sa makakapagsulat uli ako ng obra... teka, ewan ko ba, ang totoo yata kahit wala akong maisulat na obra basta lang makita ko siya sa starbucks na 'yon.

              Oo, at hanggang ngayon, tingin ko walang kinalaman ang pagsulat ko ng akda sa starbucks dahil kahit naman wala ako sa Starbucks ay nakapagsusulat ako, pero kung wala ako doon sa Starbucks ay hindi ko siya makikitang muli.

Ewan ko nga ba bakit ginagawa ko ito, nagkakape ako -kahit na hindi naman talaga ako mahilig na magkape -kahit na magbayad ako ng mahal (Kahit na nagtitipid naman ako) baka dahil gusto ko lang talaga siyang makita doon. Kapag nasa harap ko na ang mainit na (ginituan atang) kape ay maiisip ko yung binayad ko ay pwede ko nang pamasahe nang isang buong linggo papunta sa paaralan kung saan ako nagtatrabaho -pero pupunta parin ako dahil wala akong magawa, iyon lang ang paraan para makita ko siya, kung pwede nga lang pumunta doon nang hindi na oorder ng kape, basta uupo ako doon para lang makita ko siyang muli. Kaso hindi pwede yun! paulit-ulit akong lalapitan ng crew ng Starbucks at ipaparamdam sakin na dapat akong umorder dahil bawal ang mukhang nakiki-WIFI lang (kahit na hindi ko naman habol ang WIFI o ang matry ang kape nila -na para sakin parang kalasa rin lang naman ng 3 in 1 na tig 6pesos yun)

Kaya lang na-realize ko sa bahay kahit na may kape doon na kalasa din ng kape ng Starbucks, wala naman siya -wala paring kwenta.
Kaya wala akong magawa, dahil iyon lang ang paraan para makita ko siyang muli.

Teka... bakit nga ba wala akong magawa?? Lahat ng mga bagay may paraan, basta gugustuhin mo. Pwede akong maghintay sa tapat ng Strabucks na iyon at hintayin ko siyang lumabas, kahit na ilang oras pa,
o kahit na gabihin pa ko, kahit na mag-overtime pa siya maghihinta ako sa kanyang paglabas, nang sa ganun malapitan ko siya, lalapit ako sa kanya at magpapakilala. Pwede kaya yun? (e diba, may kasabihan tayong do not talk to strangers?)

Teka, e kung i-add ko na lang kaya siya sa FB account ko, ise-search ko ang name niya at makikipag-friend ako sa kanya para kapag friend na kami sa facebook itsa-chat ko siya kapag online siya... Tama! Pero paano kung hindi niya I-accept ang friend request ko?

Haaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaay! Ang hirap, wala akong sapat na lakas ng loob, kaya wala akong ibang magawa kundi pumunta sa Starbucks na yun, habang nagkakape ay miminsang matatanaw ko siya, sapat na yun para sakin.

Ayos na sakin ang ganoong set-up, basta lang makita ko siya sa loob ng starbucks. Kahit na hindi niya ko makilala pa...

-Sa Starbucks na lang...

PROFESSIONAL

Professional

(Dagli)

Naalala niya, habang nasa taxi kung paano siya nagbago para lang kay Dave. Ang blush-on, Glossy Red Lipstick, Pearl Earings, tube, 2 piece swimsuit, 5’ high heels, cigarette, LD’s, Tsoktong at iba pang kaugnay nito ay kinalimutan niya. Itinago, ibinaon sa limot, lahat! Para lang kay Dave.

Nakilala niya ito sa simbahan bilang assherette, kaya’t di siya makapaniwala sa nabasa sa text ng isang babae sa cellphone ni Dave na palihim niyang kinuha sa ilalim ng unan ng asawa.

Huminto ang taxi sa isang hindi kilalang Inn. Room 207. Walang katok katok, sumugod siya. Hindi niya matanggap na inilihim niya rin maging ang pagiging propesyunal.

                Sinampal niya si Dave, at inirapan ang babaeng kakompitensya.

HALIMUYAK

Halimuyak

(Dagli)

Isang batang lango sa halimuyak ng rugby ang umawit,

“Walang hangganan ang isip”, himig niya sa saliw ng kung-anong musika sa paligid. 

Umindak siya

“Walang hangganan ang isip”, paulit-ulit

“Walang hangganan ang isip”

LATA

Lata

(Dagli)

Karaniwang araw para kay William ang umupo sa pang labing tatlong baiting ng overpass sa Aurora, Cubao habang nakatanghod ang kamay sa mga akyat-panaog na di maubos na taong nangagdaraan.

Ang di karaniwan, nang di sinasadyang masipa ang latang hulugan ng baryang kanyang napalimusan, na hayon nagkalat sa daan, dali-dali siyang tumayo at pinulot ito isa-isa, nakalimutan niyang bulag pala siya.

MINA…

Mina…

(Dagli)

Hot Spot Tourist Attraction iyon noon, ang dalawang bundok sa pinilakang tabing, mabenta ang advertisement sa telebisyon, pinipilahan ng tao at hindi lalangawin sa industriya ng hubad na katotohanan na marami na ring nagmina sa katas at sustansiya ng dalawang bundok na ito na dating tago, magubat at malusog.

Ngunit tumabang ang panlasa ng mga turista sa dami ng mga nagsisulputan: Katya Santos, Diana Subiri, Angelica Panganiban, Maui Taylor at iba pa. It’s more fun in the Philippine! Double Check!

BANAL NA ABO

Banal na Abo

(Dagli)

Bukas ang bintana , kayat malayang naglalagos ang malamyang hanging pang hating gabi sa sa isang kabahayang puno  ng mga santo. Iba't ibang hugis, laki, bigat, hitsura ng mga niluluhurang banal na kahoy. Mula sa banal na kamay na umukit nito: may Santa Mariang mula sa banal na sicamorro; Santa Fe na mula sa mahogany na nakuha pa sa banal na kabundukan ng Trala-la; Santa Maria Magdalena mula sa punong hindi pa napapangalanan; ang maliit na banal na Nazarenong gawa naman sa tsok -na hindi mauuri bilang banal, pero dahil pinangalanan ay banal na rin; Santo Antonio na mula pa sa isang matandang paring Dominikano noong panahon pa ni Rizal; at may mga marmol ding banal. Isa si Santo Niñong puno ng mga beads ang nangingintab na damit. Sinulsi ito ng mga deboto sa Parokya ng Kristong Banal Church. Tangan ang Krus at koronang kulay ginto sa kaliwang kamay ng Santo Niñong naghihimala raw tuwing magiging kulay asul ang itim nitong mga mata; At marami pa.

 Ang ilan ay magkakasama sa banal na altar. Isang lamesang laging may haing kakanin at arnibal at hindi pinapatiran ng pagtirik ng kandila. Araw-araw may nakatakdang magtirik ng kandila rito at magdadasal ng Ave Maria nang tatlong beses ang sinumang hindi tutupad sa kanyang takdang tungkulin.  

                    Ngunit nang gabing iyon, bukas ang bintana. Humihip nang malakas ang hanging mabilis naglagos sa buong banal na lugar. Natatangay ang bagong labang kurtina ng bintana, hanggang napalapit sa pakalahati ng kandila. Napadikit. Matutumba ang kandila at mabilis na kakapit sa tela ng damit ng mga banal na santo. kakalat sa bagong labang kurtina. Gagapang sa kabuuan ng bahay. Ilang banal na kahoy na ang nagliliyab. Naglalagablab. Natutupok na dahil sa kandilang kanina naman ay malamlam ang pagtanglaw ngunit biglang lumikha ng nakasisilaw na liwanag.

Ang paglitaw ng nakasisilaw na silahis na madaling tutupok ng buong banal na lugar na iyon. kabilang ang ilang banal na kahoy na sa malao't madali ay magiging banal na abo na.

Amen.

Kahon, Numero, Sundalo at iba pa...

Kahon, Numero, Sundalo at iba pa...

(Dagli)

Sa pagbagsak ng Dice…

             Papailanlang ang malakas na ingay ng pagsabog. Kasabay ng ilang mga putok ng malalaking armas. Sunod-sunod ang kalabit ng gatilyo at pagbunot ng ditsa ng Granada, sabay hagis. Mangagsisiliparan ang mga tinamaan, sa ere ang nagsikalasang mga bahagi ng katawan ay isa-isang mahuhulog sa lupa, kalat-kalat, hiwahiwalay. Ang binti, ang braso, katawan, ulo at mga daliri ay tila mga parte ng jigsaw pasel na laruan. Mahirap tukuyin kung alin ang magkakarugtong, ang magkakapares.

Wasak ang ulong may baluti na pang matikas na kawal. May bumaong bala sa nuo. Kasabay ng di mapigil na pag-agos ng dugo, lamang ay hihinto oras na masaid na sa mga ugat ang pulang likido. Apat na sundalo ang bumulagta sa lupa. Hiwahiwalay silang nagsibagsakan.

           Sa pagbagsak ng Dice… ang tumapat na numero ay anim,

Nakatutok sa kanilang puso ang paningin ng bala. Sinisilip sa lente ng teleskopyo ng isang mahabang baril. Sniper. Nakasilip sa may asintahan hinahanap ang tinutudla, kaalinsabay ang pagpulas ng galit at pagtilamsik ng dugo mula sa nabutas na dibdib, tagos sa puso, labas sa may likod. Magkakaroon ng kaunting liwanag ang nabutas na katawan.

Gumapang ang isang sundalong may bitbit ng kanyon. Pumwesto. Nakapasak na ang bala. Pumailanlang sa ere at matamang binabagtas ng mapanirang bala ng kanyon ang pinatatamaang kampo. Isang malakas na igtad ng mga nahagip. Natupok ng apoy ang tanggulan, ang pinagkukutaan ng ilang sugatang kawal. Ang isang sundalo’y paulit-ulit umiikot sa damuhan, gumugulong–gulong, pilit pinapatay ang apoy na mabilis na kumakalat na sa kanyang ulo, sa kanyang mukha. Ang amoy ng sunog na buhok, balahibo, hibla ng kilay at pilik-mata, ng buong mukhang nilalamon unti-unti ng apoy… Tinutupok ng galit. Sa huli ay magwawagi ang nagngangalit na apoy. Iiwang nakaratay ang sunog na bangkay at magiging abo, na pagdaka’y liliparin ng hangin. Anim na katawang bumagsak… wala ng pagpintig… wala ng buhay.

Muling inihagis sa ere ang Dice, at tumapat sa bilang na isa. Nag-isip ang naghagis, kung isa lang ang matutumba ay bakit hindi ang may hawak ng kanilang tapang, ng kanilang lakas, ng kanilang pinaghuhugutan ng pag-asa… ang siyang mawala.

Sa pagitang ng mga putok at pagsabog at pag-igkas ng mga palahaw ng pangamba at takot, may isang sundalong mula sa kabilang hanay na ang tanging mithiin ay makalapit sa may tanging kampilan. Hawak ang matalim na tabak na may sariwa pang dugong tumutulo, mula sa mga ibang nangahas humarang . isang matalim na pagdatal sa leeg sa pinaka may ranggo. Ginilitan. Agad na sumirit ang dugo sa leeg. Tumalsik pa sa mukha ng gumilit, laslas ang litid at wakwak ang lalamunan. Unti-unting pinapanawan ng ulirat, ng dugong walang tigil sa pagpulas. Matapos sa leeg ay hiniwalay nito ang ulo sa katawan, sa pagkakadugtong. Pinugot. Hawak ng pumugot ang tapyas na ulo ng pinakapinunong sundalo. Matamis na tagumpay. Tumikhim ang may hawak ng pugot na ulo ng dugong tumutulo sa kanyang patalim. Nilasahan ang dugo. Iwinagayway sa kanyang mga kawal, sa mga kalaban, sa lahat, “ang inyong pinuno!! Ang aming tagumpay! Ang inyong pagbagsak!!!” “Andres!” ang tawag ng ale sa anak. “Andres! Pumarito ka’t may iuutos ako,”

“sandali po!” ang tugon nitong may pagkabagot. Dali-daling tumayo at at tumugon sa inuutos ng ina.

Sa kabilang banda ang mga laruang sundalo (ng magkabilang kampo) ay naiwang nakakalat… ang ilang nakatumaba, ang mga nawasak na tanggulan, ang dugong bumaha…

          Bukas ang bintana nang humihip ang malakas na hangin. Dali-daling pumasok sa may bintana at tinangay ang parihabang laruang may mga bilang.

Sa muling pagbagsak ng Dice… walang numero ang makikita. Blangko. Walang bilang, “walang dapat mamatay!” ang sigaw ng isa. “kayo ang dapat mawala!!” “hindi!! Kami ang matitira sa hanay!”

“kayo ang dapat mamatay!!!” ang giit ng isa.

Muling nagpatuloy ang gyera…

Guho

Guho

Mabigat ang bagsak ng langit sa aking mga palad, sa aking katawan, sa aking pagkatao. Isang napakalaking paraiso sa ibabaw ng malambot na papag, 6.3 magnitude ng luwalhati sa pag-indayog, na walang taglay na tiyak na timbang, sukat at bigat. Alindog na di masukat sa ibabaw ng mga guho. Kung langit ang kalakip ng lupa ay ilang pilye kaya ang ilalalim ng pagkalubog?

Nakababahala ang ganitong kaisipan, ilang araw sa ilalim ng mga guho. Ilang kilometro na lang ang impyerno, mainit, nakasusulasok, hanging alikabok at usok. Nakababahala. Kung ang saliw ng halinghing, ng musika ng mga ooh at aahh ay maging panaghoy ng aking pagkakasadlak sa guhong iyon. Maabot pa kaya ang tinig , masagap ng mikroponong ibababa ng mga mananagip. Aahhh! May senyales pa ng buhay sa guhong ito. Pumipintig. Mabilis na kalabog, mabilis na pagpintig. Pabilis nang pabilis. Ang rurok? Papaano ang rurok? Ito ba ang pulot na ang tamis ay may lasa ng aftershock?

Bumibitak-bitak ang lupa, ang kutson, lumangitngit nang matindi ang pundasyon, ang pawis dahil sa karagdagang debris sa mga lansangan, sumirit ang malalakas na tubig dahil sa mga pagkakadispalinghado ng mga pipes at sewers. Sa anumang pagkakakawing, ito parin ang pulot ng rurok. Kahit kapiling mo sa ibabaw ng kama ay kuma-kamasutrang dambuhalang butsog na seksi sa paningin lamang ng isang lasing…

Mapa ng Pilipinas

Mapa ng Pilipinas

Hihimasin ko ang Luzon ni Katrina, na parang nagha-hiking ako sa Siera madre o sa Mt. Mayon. Hihimasin nang walang tigil na kahit magkakalyo ang kamay, ang palad o paltusin ang paa sa pag-akyat ay lalamasin ko ang kanyang Luzon.

Kapag sawa na ko’y dahan-dahang magpapadausdus papunta sa tinutumbok na mahiwagang distinasyon. Ngunit tatawirin ko muna ang kapatagan ng kanyang Visayas. Hihipuin pababa ng paglalakbay ko sa kaparangan, sa pusod ng talampas ng visayas ni katrina.

Hanggang sa makarating sa Autonomous Region of Muslim Mindanao ni Katrinang laging nakabelo, nakabalot… ang hiwaga ng bataang pinagpipitagan ay tututukan ko ng kanyon ng pagmamahal.

At kakabayuin, aariin, kukuhanin, sasakupin, at gigyerahin na parang G.I Joe na bumibisita.

Ngunit walang Green o Black Agenda..

"Kapag di na April, mag-usap tayong uli"

Let us talk again when April ends. And in that time, hope that you can believe me again, and I'm not fooling you, im serious and it is true. 

April 1, ang daming nagbiro, nagloko, nag-joke kasi nga April fool's day. May nagsabing buntis sila, o nakabuntis, o pagtatapat na sila ay bakla o may asawa na at iba pang panggogoyo sa tao. Ang maniwala sa joke na 'yun, wag mapipikon, kasi April fools. So sa pagtapat ng ganung araw dapat walang seryosohan, ang pikon? talo. Nakikiuso lang dapat chill ka lang. Dati sabi ng crush ko, crush niya din ako tapos ako naman 'tong di mapaglagyan ang tuwa at abot langit ang ngiti, nagtapat na matagal ko na talaga siyang gusto, at ang sagot niya ay isang malutong na halakhak at sa dulo ang salitang 'April fools!". At oo, ang unang heart break ko yun nung college. At dahil uto-uto ako at hindi na natuto. Kanina nagtapat ulit ako sa kanya, pagkatapos ang pitong taon na lumipas samin, at nung nagulat siya, sasabihin ko sanang 'April fools!" Pero bigla niya kong niyakap. At natutuwa daw siya na sa tagal na panahon bakit ngayon lang daw ako umamin. Sabi ko naman humanap lang ako ng tyempo. Pero di paman natatapos ang paliwanag ko ay hinalikan niya ko sa labi. So ayun na nga sa madaling sabi gusto niya rin daw ako at wala nang chechebureche ay naging kami. Nakacross finger ako na sana hindi niya maalalang April 1 ngayon at yung about doon sa 'April fools day fever!'. Ang hirap kasi nang matapos mong totohanin ang lahat sa dulo ay joke lang pala. Yun ang mas masakit. Pero tingin ko naman at last ay katotohanan na nga ang meron samin ni Jessica. Naramdaman ko namang totoo na siya this time at ang nararamdaman ko? Bagamat wala akong ganitong balak na totoohanin dahil gusto ko lang sanang gumanti sa ginawa niya sakin noon. Pero napasubo na e, panindigan ko na, ang totoo crush ko parin siya hanggang ngayon. Di ko lang talaga inakalang mauuwi sa ganito. Lumabas kami at kumain sa mall, nanood ng sine at hinatid ko na siya sa kanya. Bago siya bumaba ng taxi ay may tumawag sa phone niya at sinagot niya yun. Kinabahan ako bigla at parang butil-butil na pawis ang nagpatakan sakin. May kausap siya sa phone at baby ang tawag niya. At ayun na nga, after ng phone call ay pinagtapat niya sakin ang lahat. May baby na siya, lalaki at 3 years old na pero iniwan siya ng lalaki at di rin naman sila kasal,  So technically single siya, single mom. Nagtanong siya sakin kung okay lang ako, ang matindi hon na nga agad ang tawag niya sakin, at bago pa ko makapagsalita ay napalunok ako ng laway, humagalpak ako, at di tumigal hanggang sa makita kong kumunot na ang noo niya at mukhang naaasar na ay tumayo ako at sumeryoso sabay sabing 'April fools!" Hahahhahah. Tapos, nagpaalam na ko, "Jes, Sige bye!" Sabay talikod at takbo. Happy 

April fools day sa lahat!